WARTO PRZECZYTAĆ

Niebezpieczne znaki

Symbole istnieją od czasu, gdy człowiek wynalazł sposób na przekazywanie innym swych myśli i uczuć. Najczęściej w sposób bardzo skondensowany wyrażały ludzkie emocje. O ich popularności decydowała, i nadal decyduje, głównie ich komunikatywność.

Szczególnego znaczenia nabierają symbole w sferze życia religijnego. Są wówczas manifestacjami świętości, czyniącymi świat podatnym na doświadczenie transcendencji. Powstają przez "spotkanie" (gr. symballein) zjawiska świeckiego ze sferą sakralną, przy czym dochodzi wówczas do, niedającej się ująć rozumowo, istotowej wspólnoty na podstawie "mistycznego uczestnictwa".

Niekiedy symbole spotykały się ze zdecydowanym sprzeciwem. Pojawiały się grupy religijne, najczęściej sekciarskie, które odrzucały znaczną część tradycyjnej symboliki. Bunt przeciw nim był równoznaczny z negacją całej religii, doktryny czy społeczności, która się z nimi utożsamiała. Podobne znaczenie ma walka satanistów z krzyżami, nagrobkami czy obrazami świętymi - jest między innymi wyrazem radykalnego zanegowania świata tradycyjnego, zastanego, "innego" od ich świata.

Sprawdź, co nosisz

Symboliczne przedmioty to zarówno maski, obrazy, sztandary, budowle, jak i przedmioty drobniejsze, np. medale, medaliony, wisiorki, bransolety, pierścienie, kolczyki itp.

Symbole przynależności do danej grupy mogą przyjmować postać odpowiedniego stroju, przedmiotu, znaku graficznego, gestu powitania czy też tatuażu. Najpopularniejszy jest znak graficzny, wyrażający podstawowy element doktryny grupy.

Jednym z najstarszych symboli świata jest sześcioramienna gwiazda. W Europie jest ona rozpowszechniona jako "Gwiazda Dawida" (Tarcza Dawida), związana z judaizmem. W innych kulturach gwiazda sześcioramienna przeważnie ujęta jest w koło, a nawet spłaszczona. Najczęściej maluje się ją lub rysuje (nawet na ziemi), wykonuje też w metalach szlachetnych lub stopach metali kolorowych. Istnieje wiele interpretacji tego znaku.

Większość mówi o wzajemnym przeplataniu się świata ludzi ze światem bogów (poszczególne światy symbolizują trójkąty, będące magicznymi trygramami). Taoizm mówi o wzajemnym przenikaniu się dwóch pierwiastków - yin i yang, które stanowią podstawę życia. Współcześnie, w grupach medytacyjnych New Age wywodzących się z taoizmu, znak ten stanowi główny symbol działalności magicznej (zarówno "czarnej", jak i "białej" magii). Często też jest elementem bardziej skomplikowanych znaków.

Dla satanistów zewnętrznymi symbolami są: odwrócony krzyż - noszony w formie medalionu lub wyszyty na kurtce; wizerunki diabła lub kozła wymalowane na plecach czarnych lub granatowych kurtek; napisy o treści: "Ave Saraye", "Salve Imperator Hades", "Ave Satanos" lub nazwy zespołów muzycznych - satanistycznych, rękawiczki z obciętymi palcami. Znakami przynależności i stopnia wtajemniczenia są np. trzy odwrócone dziewiątki - symbol dziecka szatana (bestii), pentagram lub heksagram, trzy litery "F" (szósta litera w alfabecie), trzy koła połączone ze sobą, swastyka, trójkąt itp.

Te znaki graficzne mają swoje "ukryte" znaczenie, znane przede wszystkim członkom sekt i grup okultystycznych.

Odwrócony krzyż zwany krzyżem południowym - wyśmiewa i odrzuca krzyż Chrystusa, niekiedy tłumaczony jest jako "cień krzyża na Golgocie".

Złamany krzyż zwany "pacyfką" - w grupach okultystycznych wyobraża pokonanie chrześcijaństwa - złamanie ramion krzyża.

Złamane "S" - noszone przez członków nazistowskich oddziałów śmierci, w grupach satanistycznych przedstawia błyskawicę i oznacza "niszczyciela".

Udjat albo wszystkowidzące oko - odnosi się do Lucyfera, króla piekła. Oko jest na pół zamknięte i oznacza, iż choć może się wydawać, że szatan nie obserwuje człowieka, on jednak to czyni. Poniżej oka jest łza, gdyż szatan "płacze" nad tymi, którzy są poza jego wpływem.

Żuk skarabeusz - żuk gnojak w starożytnym Egipcie był symbolem reinkarnacji; jest to również symbol Belzebuba (szatana) - "władcy much".

Swastyka - symbol mający starożytne pochodzenie, pierwotnie przedstawiał cztery pory roku, cztery wiatry i cztery kierunki świata. Obecnie ramiona tego "złamanego krzyża" zostały przesunięte w przeciwnym kierunku, by przedstawić elementy lub siły zwracające się przeciwko naturze i harmonii. Symbol ten jest używany przez grupy neonazistowskie i okultystyczne.

Przeplatana wstążka ma przypominać o nieustannym przenikaniu się dobra i zła, pomieszaniu wartości i idei, które wzajemnie się uzupełniają.

Anarchia, niekiedy w postaci napisu całego wyrazu lub samej litery "A", jest znakiem podważenia wszelkich tradycyjnych struktur i sprzeciwu wobec wszystkiego, co trwa jako "stary świat" - włącznie z chrześcijaństwem.

Drzewko szczęścia nawiązuje do bardzo dawnych mitów o "drzewie obfitości", ma znaczenie talizmanu szczęścia, a oznacza magiczne zawierzenie jakiemukolwiek źródłu dobrobytu, także pochodzącemu od szatana.

Pierścień Atlantów, wywodzący się jeszcze z kultury Celtów, jest znakiem zaufania siłom, które obiecują dobro niezależnie od Boga i Jego Opatrzności. W tym sensie jest to odwrócenie się od wiary w Boga.

Pentagram - gwiazda pięcioramienna (często wpisana w koło), przedstawia głowę kozła. Każde z ramion wyobraża inny element wszechświata. Gwiazda symbolizuje ludzkość. Punktem szczytowym jest ludzkość sięgająca nieba, a punkty na dole to ludzkość stojąca okrakiem nad światem przyrody.

Głowa kozła - symbolizuje rogatą kozę Mendesa z mitologii starogermańskiej; kozła Baphometa, któremu rzekomo oddawali cześć templariusze; jeden ze sposobów wyśmiania ofiary Chrystusa - Baranka. Niekiedy znak ten przybiera postać gestu - złożenia dłoni na kształt rogów.

Krzyż z kokardką - inaczej krzyż egipski, wywodzi się ze starożytnej kultury egipskiej, stał się talizmanem grup okultystycznych, dla których symbolizuje rozwiązłość i praktyki orgiastyczne.

Krzyż celtycki - wywodzi się z pogaństwa, współcześnie używają go ruchy neopogańskie i nacjonalistyczne.

Język symboli jest najkrótszym komunikatem, znakiem rozpoznawczym, a także elementem i sposobem agitacji, gdyż może wzbudzać zaciekawienie i rodzić pierwsze pytania. Niekiedy wybór symbolu poprzedza wybór doktryny i rozpoczyna proces odejścia od własnych przekonań.

Noszenie symboli stwarza poczucie identyfikacji z grupą oraz jest sposobem propagowania jej ideologii, która w przypadku niebezpiecznych znaków ma poważne konsekwencje dla naszej tożsamości chrześcijańskiej. Warto poznać ich znaczenie, a nie poddawać się bezmyślnie modzie, przyzwyczajeniom czy naciskowi.

Ks. prof. Andrzej Zwoliński - Nasz Dziennik29.XI.2012 r.

Autor jest kierownikiem Katedry Katolickiej Nauki Społecznej na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie.